Daging Qurban Kanggo Ibu
Dening Herlita
Ayu
2601414014
Kringete esih durung garing, nanging
mesem sing megar nggambar neng wajah ayune sing nggawe adem ruangan sing
ukurane 4x6 meter iku, ruangan sing njerone ana pas foto ora pernah garing
dening asih tresna. Bapak sing kulite sawo mateng, Ibu sing pinter masak lan
Yusuf, bocah sing umure ngidak SD, sing sasi wingi bar khitanan neng dina
kemerdekaan sing dirayakake karo wong sekabupaten, wektu hajatan sunat masal
saka kepilihe bupati enggal.
Sing ana neng pikirane Yusuf pahlawan
nasional iku mung loro, yaiku Bapak karo Ibu. Wong tuwa sing pancen nyata ngisi
wetenge bocah iku, lan nyinauni ngaji. Ngaji iku wektu sing paling endah kango
Yusuf. Lewat ngaji Yusuf ngerti nek arane jebule yaiku aran ana salah sawijine
saka 25 rasul. Sing diutus kanggo kaum madyan. Lan ngaji yaiku siji-sijine alat
kanggo sinau Yusuf, merga neng negeri iki esih diumpeke kanggo dijanjike pemilu
sing arep teka.
Pernah ana wong calon kepala desa sing
teka marang umahe Yusuf, njaluk supaya becak bapak Yusuf panggon lungguhe sing
dipasangi foto calon kades kae mau, nganggo imbalan Yusuf bakal disekolahke.
Nanging bapak Yusuf ora gelem, luwih milih tulisan lambang NU lan sendhuwure
diwenehi tulisan “AKU”.
Bapak Yusuf sing profesine tukang becak
mau, gemiene pernah nyantri neng pesantren salah sawijine sing ngadekake NU,
meski kuduboyong sedurunge wektu nganggo alasan klasik,ekonomi. Wektu pamitan
neng kyai, kyaine pesen,
“apabae pegaweanmu kowe mengko, aja lali
dijaga sholate,”
Lan dening kyaine, Bapak Yusuf dihadiahi
sarung,
“iki nggo kowe lan iki nggo anakmu
sesuk.”
Nikmat sing paling endah sing dicemburuni
pemuda sedesa saka bapak Yusuf yaiku Ibune Yusuf. kembang desa sing embuh
sebabe gelem dibojo dening bapak Yusuf. Kawinane wong loro kuwi nyedihke lan
kebak tangis.
Neng tengahe swasana sakral kuwi akeh
warta sing nyebar, wiwit warta nek bapak Yusuf wis metengi ibu Yusuf, ana meneh
sing ngomong nek bapak Yusuf nganggo pelet lan warta liyane sing mojokake
status bapak Yusuf. Nanging kenyataane yaiku, lorone mbojo, diwenehi anak pas
wektu metenge sing normal, lan bisa nglewati urip sing kahanane sangisore
cukup.
Yusuf hadiah sing paling apik saka Gusti
Ingkang Maha Agung kanggo kulawarga iki, nalika bocah sing seumure njaluk
ditokake pit, handphone, utawa
liya-liyane naning wektu khitanane, Yusuf mung njaluk dijak mubengi kutha
sedina nganggo becake bapane.
Ya emang pegaweane bapak Yusuf yaiku
tukang becak sejen karo pegawean PNS utawa pegawe kantoran, nanging kanggo
pegawe lapangan sawijine bapak Yusuf, saben dinane yaiku kerja, becake yaiku warisan
saka mbahe Yusuf, dadi tukang becak wiwit mbahe Yusuf ninggal, seminggu ba’da
metu pesantren. Sarung saka kyaine mesthi ana neng njerone kotak cilik sing
neng mburine panggonan nggo lungguh becake, saben krungu swara adzan, deweke
mandeg kanggo nglampahi sholat. Sampe pernah dheweke diseneni penumpange merga
ora gelem narik becake gara-gara krungu swara adzan. Bapak Yusuf patuh banget
marang dhawuhe kyaine, luwih-luwih dipercaya nek ridho guru iku sepadhan karo
ridhone Gusti Allah.
Merga seminggu bare khitan, nalika Yusuf
wis bisa mlaku normal, mangkatlah kulawarga iku mubengi kutha. Bapak Yusuf
ngotel becake kanthi rasa seneng, senajan si Ibu, nuduhke Yusuf aran-aran panggonan sing diliwati. Bapak lan Ibu Yusuf
kelingan mangsa enome utawa basa saikine nostalgia,
masa pacaran lorone bar mbojo. Ya lorone sempet pacaran sedurunge nikah, ketemu
neng malam Jum’at wektu diba’an. Esuke bapak Yusuf lewat kyai desa sing esih
dadi uwane ibu Yusuf. Seminggune langsung mbojo. Kuwi mau salah sawijine
nangapa kawinane lorone dadi poyokan, ditambah gaweane bapak Yusuf sing mukur
tukang becak.
Satekane neng warung es kiwane dalan,
becak AKU NU iku mandheg.
“ngombe es neng kene ya” tawane bapak
Yusuf
Yusuf lan ibune mangguk, ketelune mesen
es campur, lan swasana kaya ngene kuwi langka, merga butuh pirang minggu kanggo
ngluwihi dhuwit demi ngrasake telung mangkok es campur neng negeri iki, kanggo
tukang becak kayadene bapak Yusuf.
“Pak, Ibu suwe ora masak daging ya.”
Mojare Ibu karo mandhengi tulisan “Warung Sate Ujang Bujang”
“terakhir wektu Idhul Adha taun wingi ya
mak, pas bapak dijaluki khutbah neng desa tangga, olih daging akeh.” Wangsulane
bapak karo melu ndeloki tulisan iku.
“Wulan Dzulhijjah sesuk kita esih masak
daging ora ya pak?” takone Ibu karo ngerutake batuk.
“Ya semoga ya bu, insyaallah, Gusti Allah
bakal wenehi dalan, nanging aja terlalu ngarep kaya taun wingi, bismillah Allah
ngerti sing apik.” Wangsulane bapak Yusuf ngibur
Yusuf nyasikake lorone, karo nesusake
nginung es campur neng atine
”Ya Allah, wenehi dalan kanggo bapak,
emen sesuk Idhul Adha Ibu bisa masak daging”
Allahu Akbar,,, Allahu Akbar,,, Allahu
Akbar...
Gemane takbir wengi iku nandakake sesuk
Idul Adha, Yusuf uwis neng masjid wiwit maghrib, bareng kanca-kancane. Bapak
Yusuf esih durung mulih, biasane mulihe bar isya, bapak Yusuf shalat Maghrib
neng dalan, lan jama’ah Isya neng umah sanalika njelma dadi ustad kanggo Yusuf.
Neng umah, ibu Yusuf nglantunake ayat-ayat suci Al-Qur’an sinambi ngenteni
imame mulih.
Bar shalat Maghrib Yusuf lan kancane
mulih, merga sesuke Idul Adha, ngaji neng majjid diliburake, Yusuf biyasane
tetep mulih, merga Yusuf sunau Al Qur’an karo Ibune, butuh ewunan lembar nggo
ngaji neng masjid desane Yusuf, sing wartane pengajare sarjana, dadi kudu bayar
merga biyene sarjana kuwi larang.
“Eh, sesuk ibu kowe nek olih daging masak
apa?” pitakone kancane Yusuf
“masak rendang”
“nek ibu aku masak soto daging”
“Ah bapaku biyasane nggawe sate iku
daging”
“Eh Yusuf nek kowe sesuk olih daging,
dimasak apa?”
“karepe ibu wae dimsak apa,” wangsule
Yusuf, sajrone ati “semoga sesuk olih daging”.
Gemuruh takbir, dibarengii swara jangkrik
nggantikake swara brisik Yusuf lan kanca-kancane.
Ora kaya taun wingi, bapak Yusuf ora
dijaluk kanggo kutbah, saiki bapa Yusuf mung dadi tim qurban neng desane,
dadine dheweke ora narik becak. Ba’da shalat id, bapa Yusuk karo golok sing
dikei uwane wis siap neng ngarep masjid, bareng karo bapak-bapak sing liyane.
Taun iki desa Yusuf olih akeh kewan qurban, lima wedhu lan sapi qurbane pak
kades.
Neng umah, ibu Yusuf uwis masak sega lan
nyiapake bumbu kanggo masak daging, Yusuf ugs esih neng masjid, kanggo ndelok
proses sembelihane qurban. Ora butuh wektu suwe kanggo mroses tekan mbagi
nkewan kuwi, satekane duhur, kewan qurban uwis dibagi, lan jatah panitia wis
dibagikake, neng desa Yusuf panitia olih jatah dadi warga lan jatah panitia,
sing kelorone jatah iku dibagikake neng masjid, dadi para garwa kudu ngenteni
balik kanggo masak daging kuwi.
Merga bapak Yusuf diceluki uwane, Yusuf
dijaluki kanggo mulih ndisiti karo ngawa daging jatah bapake.
Umah karo masjid jarake ora patia adoh
mung nglewati pirang umah, lan 500 meter pemateng sawah. Neng tengahe dalan,
Yusuf mbayangake senenge ibune, merga nggawa daging lumayan akeh, kira-kira
setengah kilo. Krungu swara sawah neng desane, Yusuf nganggo sarung sing maune
dislempangake. Neng desa Yusuf hampir kabeh sawah ana gubuke, gubug iku
saliyane nggo istirahat sawise gegawe uga dinggo nggo shalat. Bare shalat,
Yusuf ngrebahake awak sedelat merga srengenge wektu iku esih panas banget.
Dina wis saya Maghrib neng umah Yusuf,
harta sing berharga durung uga teka, raine ibu wis kusut banget, wedhi nek anak
semata wayange knangapa-apa.
“Ibu sing sabar ya, Insya Allah ora
kedadean apa-apa”
“tenang piye? Bapak sih, mesthine mau
anake dijak mulih bareng, malah ditinggal”
Bapak mung mesem tipis nanggapi gemrusuke
ibu, lan nembung
“Yawis, kita shalat Ashar sit, bar kuwi
bapak nggoleki Yusuf”
Akhire ibu rada tenang, lan shalat neng
pengujunge ashar.
“Assalamualaikum swara salam sing ora
asing meneh kanggo umah iki.
Ibu lubar bae rampung wirid, langsung
mlayu metu,
“Ya Allah Yusuf, kowe neng ndi wae, Bapak
karo Ibu nyampe kawatir”
Yusuf langsung nyikep sikile ibune, karo
nangis.
“Yusuf ngapura Bu”
“Lho-lho nangapa,? Nangapa kowe nangis?”
Yusuf mung nangis mangsuli pitakine
ibune,
“maafna Yusuf bu”
“maaf piye to Suf” takone Ibu, kekederen.
“Daging sing dibekta saking masjid
ical....., wau Yusuf ketileman wonten gubug, pas tangi daging Yusuf sing
dibekta boten wonten” wangsulane Yusuf karo nglanjutake tangise.
Bapak Yusuf sing ndelokake bocah iku,
mung mesem.
“wis-wis, wis maghrib, kita shalat sit
bar kuwi mangan, kowe ngelih to???” ujare bapak
“Maaf nggih bu, Ibu dados boten saged
masak daging”
Ibu ngguyu, nyambi ngibur Yusuf anake,
“Yusuf, seneng kuwi ora kudu mangan
daging to?, nggo apa ibu mangan daging nek kowe ora balik ngomah, yo wis ayo
saiki shalat, bar kuwi mangan, kowe mesthi ngelih, sedina ora mangan”
Ba’da Maghrib, kulawarga cilik iku kumpul
neng ruang ngarep, lan Yusuf esih nangisi penyeselane.
“Uwis, Suf mandeg o nagismu, ngko banyu
matane entek lho, ayo mak,toke masakane”
Semangkok soto daging lan sanga tusuk
sate ditokake ibu saka pawon. Weruh panganan iku Yusuf kaget,
“i...ibu olih daging saking pundhi?”
Ibu mung mesem, tanpa wenehi wangsulan
saka pitakone Yusuf.
Mbarengi Yusuf mangan daging sing digawa
awake dhewe, panggonan sing cilik iku kethok kayadene restoran bintang lima, dikancani
swara jangkrik. Lan kulawarga sing sederhana iki, esih ana anak,bapak, lan ibu
sing esih mburu Dzulhijjah sing daging qurbane ngurbanake menungsa.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar